Hiszpański przez wielu uważany jest za jeden z najpiękniejszych języków na świecie. Jest językiem ojczystym dla 500 milionów ludzi na świecie, a kolejne 100-50 milionów podejmuje się jego nauki jako drugiego języka. Budzi także coraz większe zainteresowanie w naszym kraju, dlatego prezentujemy kilka pomocnych informacji na temat odmian i dialektów hiszpańskiego.
Obecnie, liczba użytkowników języka hiszpańskiego wynosi 500-650 milionów osób na całym świecie. Kontynentem, na którym znajdziemy najwięcej osób mówiących po hiszpańsku jest oczywiście Ameryka Południowa i Środkowa. Język rozprzestrzenił się tam za sprawą hiszpańskiej konkwisty z przełomu XV i XVI wieku, w efekcie której, języki południowoamerykańskich autochtonów zostały zastąpione mową Cervantesa. Kolonizacja świata przez Hiszpanów nie zatrzymała się jednak na Ameryce Południowej. Ich język można obecnie usłyszeć także na Filipinach czy w Saharze Zachodniej, co oczywiście je pozostałością po ich podbojach. Co więcej, z przyczyn ekonomicznych, ciągle rośnie liczba hiszpańskojęzycznej ludności w Stanach Zjednoczonych. Obecnie szacuje się, że aż 15% społeczeństwa amerykańskiego posługuje się tym językiem jako ojczystym.
Od czasu przybycia pierwszych kolonizatorów, język hiszpański w każdym z krajów Ameryki Łacińskiej, ewoluował w trochę inny sposób, tworząc tym samym unikalne odmiany, które dla osoby uczącej się standardowego kastylijskiego mogą okazać się niezrozumiałe.
Kierunki ewolucji hiszpańskiego na kontynencie amerykańskim uwarunkowane były kilkoma zjawiskami: po pierwsze, w najwcześniejszych wyprawach kolonizacyjnych, brali udział głównie Hiszpanie, pochodzący z południowych części kraju, np. z Andaluzji, natomiast hiszpański uczony w szkołach i na kursach opiera się o standardową wymowę z Kastylii. Co więcej, Hiszpanom w trakcie wypraw towarzyszyło wielu afrykańskich niewolników, których mowa także miała wpływ na późniejsze kształtowanie się języka na terenach podbitych.
Po drugie, na rozwój języka hiszpańskiego w Ameryce Południowej, ogromny wpływ miały języki lokalne, takie jak yourba, kechua czy nauhtl.
Po trzecie, podobnie jak miało to miejsce w przypadku języka angielskiego w Stanach Zjednoczonych, wiele struktur gramatycznych i wyrazów, które wyszły z użycia w samej Hiszpanii, pozostały poniekąd „zamrożone” w dialektach południowoamerykańskich.
Co obecnie można uznać za najbardziej charakterystyczne cechy hiszpańskiego z Ameryki Łacińskiej? Takimi elementami na pewną są voseo oraz seseo.
Voseo ma wpływ na strukturę gramatyczną wypowiedzi. W Ameryce Południowej częstym zjawiskiem jest zamiana zaimka tú (ty) na vos, przy czym znaczenie obu jest takie samo. Co więcej, zauważalny jest zanik drugiej osoby liczby mnogiej (wy) i zastąpienie jej trzecia osobą (ustedes- oni).
Seseo jest zjawiskiem obserwowalnym w warstwie fonetycznej języka. Podczas gdy południowoamerykańska wymowa głoski „s” jest taka sama jak polska, ta hiszpańska bardziej przypomina dźwięk „th” z języka angielskiego (tak jak w wyrazach thank czy think).
W warstwie leksykalnej, między kastylijskim a hiszpańskim południowoamerykańskim występuje bardzo dużo różnic i nie sposób je wszystkie opisać. Należy pamiętać, że mimo znaczącej dominacji hiszpańskiego w Ameryce Południowej i Środkowej, na całym kontynencie występuje ogromna różnorodność dialektów i odmian tego języka. Zdarza się, że mieszkańcy zachodniej części Kolumbii nie do końca potrafią porozumieć się ze swoimi krajanami z północy państwa, nie mówiąc już o różnicach między Meksykanami a Kubańczykami czy Portorykańczykami a Argentyńczykami. Nie powinno to jednak nikogo powstrzymać przed nauką hiszpańskiego — szacuje się bowiem, że do 2030 roku, aż 7,5% populacji Ziemi będzie posługiwać się tym językiem.
